Sinds een week weet ik pas hoe je heet. Een paar jaar geleden pikte ik je op in een vallei bij Ramallah, heel romantisch was het, in het voorjaar, tussen de wilde tulpen, orchideeen, irissen en cyclamen. Na onze kennismaking probeerde ik op het internet meer van je te weten te komen, maar ik vond je niet. Tot vorige week, toen trof ik in Parijs eindelijk tussen andere Franse familieleden, je naam, die prijkte op een klein vergeeld kartonnetje met getypte letters in een stoffige vitrine, dat paste wel bij je, dacht ik.. En een hele respectabele benaming: Jurassic Pterocera incerta uit het Cenomanien, een gasteropoda mollusca, van de familie Caenogastropoda, Aporrhaidae.
Natuurlijk, jouw magie zit m er vooral in dat je de prehistorie kunt bepotelen. Door jou stap ik ineens honderden miljoen jaren terug in de tijd. Verschillende versies van fossielen van weekdieren vond ik al in de achtertuin van een vriendin in Palestina, de vallei voor haar huis. Er kwam geen schep aan te pas, we raapten ze op met onze blote handen en ze waren brandschoon geregend.
Sommige zijn geplet, bij andere zijn er stukken af, slechts een enkeling is gaaf. Zoals jij, grijs van de oudheid, met als kern de perfecte spiraal, als in een Zweeds kaneelbroodje. Een wonder heeft er voor gezorgd dat je schoonheid is vereeuwigd: de fossilisatie waardoor weke delen langzaamaan werden vervangen door mineralen en jouw vorm vastlegden voor altijd.
Nadat de eerste euforie van de kennismaking was verdwenen en ik al je kanten, al je facetten had bekeken, gevoeld en opgesnoven, bedacht ik dat ik zo weinig van je wist. Ja, ik ken de plek waar je gewoond hebt, de zeebodem, maar wat deed je daar, hoe zag het eruit, hoe oud ben je eigenlijk, wat at je, was je man of vrouw?
Dat laatste zal ik wel nooit te weten komen, maar nu je een naam hebt, ging het internet dan toch voor me open. Ik las dat je leefde in het Jura tijdperk, tussen pak m beet 200 en 145 miljoen jaar geleden ontstaan door ja klimaatverandering nadat het oercontinent zich splitste en er meer kusten ontstonden met een vochtiger, tropisch milieu. Sommige delen die nu land zijn, waren ondiepe zeeen. Jouw vallei onder andere, waar ik, miljoenen jaren later, mijn voetstappen in zette. Wat is de tijd nog tussen u en mij? We slaan een brug over honderden miljoenen jaren. Er liepen, vlogen en zwommen nog meer dinosaurussen rond dan in het tijdperk ervoor, het Trias. Heb je soms die enorme, giga maar toch vriendelijke plantenetende brachiosaurus langs zien komen? Want je kon je toch ook op het land voortbewegen? Ik ben jaloers.
Ik las ook de gekste dingen over je: dat je anus op je rug zit, dat je slechts 1 grote voet had (of vin), dat je soms roofdier was, soms opruimer en dat je een stofzuigerslangetje aan je hoofd had waarmee je water kon opzuigen en waarnemen of er een lekker hapje in de buurt was dan wel of er gevaar dreigde. Net als de slakken van nu. En dat je over een set liefdespijlen beschikte die je afschoot op een doel van jouw keuze en dat je daarna de liefde kon bedrijven (zonder twijfel moeten de Romeinen zich door slakken hebben laten verleiden voordat Cupido werd geboren). Werkelijk, deed je dat allemaal?
Aan je grootte te oordelen ben je zeker volwassen, en door je gaafheid vermoed ik dat je niet na een ongeluk of door een roofzuchtig wezen aan je einde bent gekomen. Maar nooit zal ik meer te weten komen over je gevoelens, was je wel eens bang, leed je onder honger, waaraan had je een hekel en wat vond je fijn? Dat vraag ik me af terwijl ik mijn handen om je heen sla en me in het pre Palestina Jura tijdperk waan.
Ik heb je meegenomen naar huis. Maar ben je wel de mijne? Een fossiel is geen bezit maar van iedereen, hooguit kan ik je een tijdje van de aarde lenen. Ik ga dood, maar jij hebt het eeuwige leven.