De drie No’s van Netanyahu

Netanyahu’s ‘No’ op Obama’s visie voor vrede in het Midden-Oosten volgens de grenzen van 1967, brengt me terug naar dat jaar. Het turbulente oorlogsjaar en die van de drie Arabische No’s van Khartoum. De Arabische Liga en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie weigerden vrede te sluiten met Israel na de Israëlische veroveringen van de Sinai, Gazastrook, Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en de Golanhoogte in juni van dat jaar. Ze bleven liever in staat van permanente oorlog, verklaarden ze. Tijdens hun bijeenkomst in Khartoum beloofden ze ook: dat ze geen vrede met Israel zouden sluiten, geen onderhandelingen met dat land zouden aangaan en Israel niet zouden erkennen. Drie rubicons die nooit overgestoken zouden worden. Benadrukten ze. Twaalf jaar jaar later stapte de Egyptische president Anwar Sadat uit zijn vliegtuig in Tel Aviv, sloot vrede en erkende Israel.

Ook de andere landen hielden zich niet echt aan de nono’s: Jordanie sloot in navolging van Egypte een vredesverdrag met Israel na langdurige onderhandelingen, sommige Arabische landen hebben inmiddels diplomatieke en handelsverdragen met Israel, waarmee ze dat land natuurlijk erkenden. Zelfs een aartsvijand als de Syrische leeuw in Damascus brult liever dan dat hij onder de wapenen gaat.

Keren we terug naar 2011. Netanyahu heeft zojuist zijn No’s op een rijtje gezet: geen Israelische grenzen langs de Groene Lijn van 1967, dus geen landruil voor vrede en geen stop van de bouw van nederzettingen, geen erkenning van de Palestijnse regering, ook niet van de Palestijnse staat in september en dus al helemaal geen onderhandelingen.

Tis toch iets meer dan drie No’s geworden. Maar doet dat ergens aan denken? Gelukkig weten wij nu ook dat de geschiedenis hem zal inhalen.