polder ontmoet de oost en de west

Ok, mijn verhalenbundel is klaar en komt uit op 28 februari: Welkom in het Paradijs van uitgeverij JurgenMaas. Nu heb ik weer de handen vrij. Vorige week was ik na de mediahype rond de hervonden knikkers van Anne Frank oprecht getroffen door de uitspraken van Robbert Baruch van de progressief-joodse gemeente in Den Haag.

Hij zei te hopen ‘dat de mensen die zo ontroerd raken door relieken van Anne Frank ook net zo meeleven met de kinderen in Syrie, want daar sterven honderden Anne Franken.’ Zijn solidariteit met een Arabisch volk vond ik dan weer roerend en bovendien ben ik het hartgrondig met hem eens dat de introductie van de vondst aan de kern van Annes boodschap geen recht doet. Laten al die mensen die zich wild enthousiast tonen over knikkers liever het Achterhuis gaan lezen.

Al die progressieve Nederlanders die hun neus ophalen voor haren, botjes, tanden en kiezen achter glas in kerken, met hun afkeer van religie die primitief is, achterlijk en ingehaald door de moderniteit, vergapen zich nu aan de relikwieen van een gewoon meisje dat de heiligenstatus heeft gekregen. En Anne’s kracht zit er hem nu net in dat ze ‘het buurmeisje van hiernaast’ was.

Blijkbaar heeft onze verveelde en lege samenleving altijd en overal behoefte aan nieuwigheden en kan het niet volstaan met een dagboek dat staat als een huis. Een monumentaal werk waaraan niets valt toe te voegen. Waarvan de kern een beroep op onze compassie en menselijkheid doet. Ikzelf kan me niet vinden in het oppimpen ervan. En sluit me graag aan bij de wijze woorden van Baruch: ‘Als nou 1 % van de mensen die nu zegt, ach die lieve Anne Frank toen had gezegd, ach die arme Anne Frank, was t anders gegaan.’