polder ontmoet de oost en de west

Onbegrijpelijk, zeggen mensen in mijn omgeving, hoe kan het dat Palestijnen dansen in de straten, vuurwerk afsteken en feestvieren terwijl er 2312 mensen zijn omgekomen, waarvan 516 kinderen, er 10.890 gewonden zijn gevallen, van wie 3265 kinderen en de halve Gazastrook tot puin is gereduceerd?
Nee, Palestijnen hebben geen doodswens of -cultus zoals wel wordt gesuggereerd en ze treuren, maar tegelijkertijd zijn ze oprecht blij dat er – waarschijnlijk – even geen doden meer vallen.

Hoe paradoxaal als je weet dat de stemming aan Israelische kant, waar ‘maar’ 60 doden te betreuren zijn en de aangerichte schade te verwaarlozen is, een dieptepunt heeft bereikt. De steun aan de actoren die de oorlog leidden, Netanyahu cs. en het Israelische leger, is van meer dan 90 % tot een derde gedaald. Er werd geen feest gevierd na het sluiten van de wapenstilstand. Het doel van de oorlog is dan ook niet gehaald: het uitschakelen van Hamas. Het vernietigen van het verzet tegen de bezetting. En dat was ook het doel bij al die andere oorlogen tegen Gaza. Met de vijftig dagen durende verwoestende oorlog in Gaza verloor Israel bovendien decennialang zorgvuldig opgebouwde pr en goodwill.

Let wel, dit is ook voor Hamas een negatieve wapenstilstand. De beweging heeft niet gekregen wat hij wilde: geen volledige opening van de Gazastrook, vage toezeggingen over besprekingen voor wederopbouw van het vliegveld en aanleg van de haven. Slechts toevoer onder strikte voorwaarden van bouwmaterialen.

Maar.

Hamas heeft onder de Palestijnen heel veel respect verdiend omdat de strijders niet voor de vijand zijn weggelopen, zoals Fatah van president Abbas, die niet meer dan een schoothondje is van Israel. De beweging heeft gigantisch aan populariteit gewonnen, niet alleen in Gaza, ook op de West Bank: ook hier klinkt hun propagandamuziek en worden strijdliederen bij checkpoints gezongen. Verzetsman Mohammad Deif is tot staatsheld en legende verheven, ook al omdat zijn vrouw en kind bij een door Israel zogenoemde precisie bombardement om het leven kwamen.

“Wij zijn allemaal Gaza”, roepen de West Bankers, die liefdadigheidsorganisaties voor Gazanen hebben opgericht. Er wordt op grote schaal bloed gedoneerd. De Palestijnen voelen zich door deze oorlog weer verenigd, de tweedeling van Fatah op de West Bank en Hamas in Gaza lijkt gevoelsmatig voorbij. De regering van nationale eenheid, die Israel wilde vernietigen, komt sterker uit de strijd. Door de kracht van het Palestijnse verzet, die het Israelische leger meer slachtoffers heeft gekost dan ten tijde van de Libanese oorlog in 2006, is het zelfvertrouwen gestegen.

Buiten Palestina heeft Hamas ervoor gezorgd dat de Palestijnen en de onthoudbare situatie in de Gazastrook weer op de kaart staan. Nog nooit heeft de wereld zoveel pro-Palestijnse demonstraties gezien en de boycotacties tegen Israel groeien met de dag.

Hoe de wereld ook tegen Hamas aankijkt, hoe groot de terechte afkeer is van het afschieten van raketten op Israelische burgers, de afkeer van het autocratische regime in Gaza, Hamas is there to stay. Het valt te hopen dat de beweging met zijn herwonnen populariteit zich ook diplomatiek zal ontwikkelen en dat het westen eindelijk Hamas als een gesprekspartner zal gaan beschouwen.

De Palestijnen hebben een morele overwinning behaald. De Palestijnen hebben zich de rol van David toege-eigend en Israel is tot Goliath verworden. De Palestijnse bevolking is niet op de knieen gebracht. Hamasstrijders zijn niet tot krijgsgevangenen gemaakt, of afgevoerd zoals tijdens de Libanon-oorlog in 1982. Elk moment van de vijftig dagen durende oorlog hebben de Palestijnen zich strijdbaar getoond. Wanhopig ook, zeker. Maar er is niemand geweest die om overgave smeekte. De boodschap is helder: wij strijden totdat de bezetting van ons land wordt opgeheven en we weer kunnen leven als ieder ander mens. Een van de best bewapende legers ter wereld heeft het afgelegd tegen guerrillastrijders. Al moest daarvoor een hoge prijs worden betaald.