Israel next

olifantBij het zien van de foto van de vrolijk converserende ministers van buitenlandse zaken Kerry en de Iraanse Zarif, moest ik ineens denken aan de Israelische faux pas uit 2006 gemaakt door de toenmalige premier Ehud Olmert. Tot dan had Israel altijd diplomatieke ambiguiteit gehanteerd over haar kernwapenarsenaal: niet ontkennen, want daardoor houdt het land de afschrikwekkende werking, en niet erkennen, want alleen zo kan het sancties ontlopen. Ehud Olmert versprak zich in 2006, met zijn Engelse onbeholpenheid, zo: “Iran, openly, explicitly and publicly, threatens to wipe Israel off the map. Can you say that this is the same level, when they are aspiring to have nuclear weapons, as America, France, Israel and Russia?”

De wereld vergaf het Olmert, maar Israeli’s waren woedend omdat Olmert de olifant in de kamer zette. Hij probeerde het allemaal nog recht te breien door te stellen dat hij niets nieuws had gezegd. En daar bleef het bij.

Nu Syrie gedwongen wordt om haar chemische spulletjes in te leveren en Iran openheid geeft over het kernprogramma, is niet niet gek dat Israel erg zenuwachtig wordt en zich afvraagt: who’s next? Tot nu toe heeft het westen het bestaan van Israelische nucleaire wapens gedoogd (vorige maand door internationale experts geschat op 80 kernkoppen). Net zoals het de ogen heeft gesloten voor het feit dat Israel de conventies over zowel chemische als biologische wapens niet heeft willen ratificeren. Israel hoort wat de cw betreft in het illustere rijtje van 7 niet ondertekenaars: Angola, Noord-Korea, Irak, Syrie, Egypte en Birma.

Nu de internationale gemeenschap na Amerikaanse inmenging controle heeft gekregen over de wapens van Syrie en het kernprogramma van Iran, kan het niet meer wegkijken voor wat Israel doet. Al vaker is gezegd dat het meten met twee maten als het om Israel gaat, uiteindelijk de belangen van VS en Europa schaadt. De geloofwaardigheid van de landen staat op het spel. Het was de VN zelf bij monde van Richard Goldstone die in 2009 aantoonde dat Israel chemische wapens had gebruikt bij de invasie in Gaza in 2008 en 2009. Fosfor was een van de middelen.

Sancties bleven uit, daar waar de VS wel meteen klaar stond om Assad te straffen na gebruk van chemische wapens. Nu er ontspanning is met de aardvijanden van het westen, Iran en Syrie, die ook een bedreiging vormden voor Israel, is het de hoogste tijd om het westerse beleid bij te stellen. De Arabische wereld kijkt met argusogen naar de VS die de sterkste landen in het Midden-Oosten op de knieen krijgt. Als Israel ook niet aangepakt wordt, kan de woede van de straat toenemen en zijn we straks weer terug bij af.

Het zal niet de Verenigde Staten zijn die Israel tot dergelijke stappen zal dwingen, vanwege de hechte vriendschap tussen die landen. Europa zal hierin het voortouw moeten nemen, zoals het ook al doet inzake de joodse nederzettingen in Palestijns gebied. Het zou om te beginnen kunnen aandringen op ratificatie van de chemische wapens conventie, daarbij kan gewezen worden naar het voorbeeld van buurland Syrie. Het terugdringen van wapenarsenaal in Midden-Oosten is op korte termijn alleen maar winst. Maar laten we ons nu ook richten op een evenwichtiger krachtenveld in het Midden-Oosten op de lange termijn, waarin Israel zich niet meer mag gedragen als primus inter pares