Neerlands onverbrekelijke band met Israel verbroken

Mocht minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans de jongste aanbevelingen van de Adviescommissie Internationale Vraagstukken (AIV) gaan uitvoeren, nog deze maand als hij in Israel/Palestina is, dan zal hij ongetwijfeld getroffen worden door de toorn van de kinderen Israels. Want revolutionair is het advies indeed en loodzwaar zal het hem wegen. Nog niet eerder heb ik zo’n pro-Palestijns Nederlands beleidsstuk gelezen (hieronder mijn navlooiwerk).

Ik moet zelfs even kwijt dat een kritischer woordje over de Palestijnse Autoriteit en/of Hamas wel op zijn plaats zou zijn geweest. Martelingen in gevangenissen, gemuilkorfde pers, geen vrije verkiezingen sinds 2006, om maar wat te noemen. Maar voor de rest: Chapeau leden, voor zoveel moed om eindelijk tot daden op te roepen, allereerst ons land, dat zelfs een voortrekkersrol moet spelen, net als Noorwegen tijdens de Oslo-onderhandelingen. Zeer ambitieus, ja, maar ook, concreet en to the point en met de hand op het internationaal wetboek.

Het advies is uitgebracht na een verzoek van de Eerste Kamer. Wat betekent dat het ook niet zo maar terzijde kan worden gelegd, mag ik hopen.
Van mijn stoel viel ik vooral vanwege de passage dat ons land ‘moet besluiten tot:’beperking of bevriezing van haar betrekkingen met IsraĆ«l’, als dit land doorgaat met haar nederzettingenbeleid. Ongekend! Ongehoord! De eeuwig ‘onverbrekelijke band met Israel’ is weldegelijk sterfelijk. Dat is een revolutie in het Nederlandse buitenlandse beleid sinds de Tweede Wereldoorlog. Israel heeft hier haar status aparte verloren: onze betrekkingen met dit land zijn ineens aan voorwaarden van internationaal recht verbonden, zoals het hoort.

Het Nederlandse gedoogbeleid ten opzichte van de bouw van nederzettingen, mensenrechtenschendingen en bezetting loopt hier dood. Zo staat het er: vanwege het nederzettingenbeleid roept ‘de IsraĆ«lische regering sterke twijfel op aan de ernst van haar verklaarde vredesintenties’. En nu dan de consequenties!

Het rapport roept ook letterlijk meteen op tot daden. Zo zou ons land ook moeten helpen met pogingen tot verzoening van Hamas en Fatah, omdat door de vete de kansen op een levensvatbare Palestijnse staat vervliegen. De adviseurs beseffen terdege dat dat inhoudt dat er gepraat moet worden met Hamas, wat tot nu toe een ander stelselmatig en dogmatisch njet van de Nederlandse regering opleverde. Niet zonder ijdelheid wil ik hier vermelden dat praten met Hamas een van mijn stokpaardjes is sinds de beweging in Gaza aan de macht kwam. Anyway, hier dan revolutie nummer 2!

De boodschap is glashelder: ons land moet uit de luie stoel komen en het voortouw nemen om een stabiel en vreedzamer Midden-Oosten te bereiken, evt. met steun van Egypte, Jordanie en Qatar. Hoe? Als de VS en Europa het laten afweten, dan maar zelf aan de gang. De AIV roept ons land op net zo te handelen als Noorwegen rond 1990, toen het Israeli’s en Palestijnen (in het geheim) om de onderhandelingstafel kreeg.

Minister Timmermans, hier ligt een schone taak en een waarmee we de geschiedenisboekjes kunnen halen. Graag die daden nu. Enne, goede reis.