Arme Hero Brinkman

In Libie te zijn of niet te zijn en voor hoe lang, dat was de vraag in het tv programma rondom tien gisteren, waaraan ik mocht meedoen. Een breed palet aan meningen, dat uitnodigt tot emotie, maar ook nuance.

In het midden van de halve cirkel zat pontificaal Hero Brinkman van de PVV en ik (moeder van twee licht getinte allochtone kinderen) mocht aan zijn linkerzijde prijken. Achter ons onder meer een Nederlandse met een prachtige hoofddoek en haar Libische man, verder een Nederlands Libanese, ook getrouwd met een Libier, naast mij een Nederlands Afghaanse vluchteling en zijn zus en nog meer Libiers van de eerste generatie links achterin. Aan de andere kant een welbespraakte Nederlandse Libier en zijn Nederlandse vriendin. We hebben allen een hoop gemeen door onze kennis van twee culturen. Dat Brinkman dit toch nog allemaal moet meemaken, ingesloten door de vleesgeworden multiculturele samenleving.

En hij kreeg het zwaar te verduren. Vooral toen hij riep dat we ons niet een oorlog ‘moeten laten in rommelen’ en die rebelse volkeren het vooral zelf maar moeten uitzoeken. Van alle kanten kwam het toen, allochtoon en autochtoon: ‘De Tweede Wereldoorlog, meneer Brinkman? Weet u het nog?’ ’66 jaar geleden, wat was er toen ook al weer?’ Zonder de Amerikanen hadden we het niet gered’  en ‘hadden we het zelf maar moeten opknappen? ‘ Brinkman had geen weerwoord.

Maar alle gekheid op een stokje, back to Tripoli. Natuurlijk was steun aan de strijders noodzaak. In de grond van de zaak was daar iedereen, zelfs de PVV het mee eens. Maar de Afghaans-Nederlandse student had groot gelijk toen hij zei dat te grote en te langdurige interventie de opstand kan doen kantelen. Het westen heeft traditiegetrouw teveel kapot gemaakt in het Midden-Oosten. Uiterste prudentie is geboden.

En laten we ophouden om te zeggen dat er chaos dreigt, dat de situatie kan verergeren. Ja, dat kan, niemand heeft een glazen bol. The risk of revolution. Maar we mogen een bevolking die hetzelfde wil als wij: democratie, vrijheid en welvaart niet laten stikken. Als we dat doen dan meten we met twee maken. Dan is de boodschap: eigenlijk zijn jullie minder waard dan de westerse volkeren.  En dat is garantie nog veel grotere ellende: emigratie, extremisme, fundamentalisme. Daarom moeten we ons laten leiden door de wensen van Libische volk. Dus: praat met de nationale raad. Dan hoeft er ook niet gerommeld te worden.