Dubbele Palestijnse triomf

Palestijnse vlag

Een grote stap voor Palestina en dito voor mijn familie. Het viel samen. Vandaag allereerst de historische beslissing in het Europees Parlement om Palestina te erkennen en daaraan te verbinden dat Israel binnen twee jaar de bezetting staakt. Overdonderend bewijs van afstraffing van Israel. De erkenning betekent het definitieve verlies van Israel van de Gaza-oorlog: het land heeft met de oorlog geen enkel doel bereikt. Die erkenning is ook een hoge prijs voor de 2000 Gazaanse burgers die erbij omkwamen. Maar er begint hoop te glooien voor de Palestijnen.

Israel begon de oorlog deze zomer om Hamas uit te schakelen, om de Palestijnse regering van nationale eenheid te torpederen en het verzet van de Palestijnse bevolking te breken. Deze politiek van premier Netanyahu komt nu als een boemerang terug. Hamas is door het verzet populairder dan ooit, en is vandaag ook van de terrorismelijst van de EU gehaald. Daarnaast zijn de diplomatieke verhoudingen tussen Israel en Europa inmiddels op een naoorlogs dieptepunt beland. En dan heb ik het nog niet gehad over de interne strubbelingen van Israel: het leger dat begint te protesteren omdat de bezetting niet meer houdbaar is, de versplintering van partijen, de polarisatie rond de vraag of Israel een joodse staat moet zijn.

Een dag van historische betekenis. En al heeft het er niet direct mee te maken, vandaag vierden we nog een andere Palestijnse triomf thuis. Want mijn zoon heeft zijn eerder door Israel ingenomen ID met right to return terug. Voor degenen die niet bekend zijn met deze materie: Israel ontdoet zich op deze bureaucratische manier keurig en clean van Palestijnen. Zo zijn er tussen 10.000-15.000 Jeruzalemse Palestijnen van wie de ID’s zijn ingetrokken en die nooit meer naar hun stad mogen terugkeren. Daarmee wil Israel de demografische balans van de stad in het voordeel van de joden laten doorslaan.

In het achterhoofd moet ook worden gehouden dat joden overal ter wereld wel altijd het recht hebben om in Israel te wonen, ook als ze er niet zijn geboren en ook als ze het land voor langere perioden verlaten.

De ID van mijn zoon was ingetrokken nadat wij langer dan zeven jaar in Nederland hebben gewoond. Voorwaarde voor teruggave was 6 maanden in Palestina verblijven. Mijn zoon kreeg toestemming van zijn juristendocenten van zijn Nederlandse opleiding om een half jaar geen lessen te volgen. Opvallend, maar niet verwonderlijk, omdat zij allemaal pro internationale wetgeving en anti-bezetting zijn.

Nu, na bijna vijf maanden al, is hij er na veel gesjoebat en onderhandeling in geslaagd het bewijs terug te krijgen. Beating the system, noemt hij dat. Lijkt me een mooie omschrijving van de gebeurtenissen vandaag.