polder ontmoet de oost en de west

De derde intifadah. Hij wordt inmiddels niet alleen maar door Hamas, maar ook al door Palestina kenners en zelfs Israelische veiligheidsdiensten aangekondigd. Zeker is dat de spanning in de Gazastrook en West Bank om te snijden is nadat vorige week Yasser Jaradat in een Israelische gevangenis onder verdachte omstandigheden overleed. Vandaag werd er door Palestijnen en de Israelische politie gevochten op het terrein van de Al Aqsa moskee. In 2000 kondigden gevechten op deze plaats het uitbreken van de tweede intifadah aan.

En net zoals in 1987 bij het uitbreken van de eerste intifadah is een aantal oorzaken reden voor de frustratie. Nu is die directe aanleiding het lot van de Palestijnse gevangenen en hun hongerstaking. Icoon is Samer al Issawi, die met zijn uitgemergelde gezicht al zoveel profielfoto’s van facebook siert en wiens woorden inmiddels de Guardian hebben bereikt. Mocht hij ook overlijden, dan barst de hel los in de Palestijnse gebieden. Issawi vormt een dilemma voor Israel, want hem vrijlaten betekent weer groot gezichtsverlies.

In zijn open brief in de Gardian daagt Issawi Israel uit:
‘Do not worry if my heart stops. I am still alive now and even after death, because Jerusalem runs through my veins. If I die, it is a victory; if we are liberated, it is a victory, because either way I have refused to surrender to the Israeli occupation, its tyranny and arrogance.’

Kalmpjes somt hij op hoeveel (ook minderjarige) familieleden al gevangen zijn gezet, hoe het huis van zijn broer werd vernietigd, hoe vaak hij zelf werd opgepakt, de laatste keer omdat hij de ‘overtreding’ beging om Jeruzalem te bezoeken. Issawi’s brief kwam in een week waarin UNICEF, de kinderrechtenorganisatie van de VN, Israel beschuldigt van het gevangennemen en mishandelen van Palestijnse kinderen: ongeveer 700 per jaar (Israel heeft beterschap beloofd).

Palestijnen zijn woedend over de 5000 gevangenen in Israelische gevangenissen, onder wie velen vast zitten zonder vorm van proces. Ze zijn het zat dat hun bewegingsvrijheid zelfs tussen Palestijnse steden is ingeperkt door checkpoints. Ze verwijten de Israeli’s feiten aan de grond te creeeren door de bouw van de muur en van nederzettingen, recent met een groot uitbreidingsplan rond Jeruzalem. De bombardementen op de Gazastrook en de oorlogen daar. En ze verwijten hun eigen inmiddels onwettige regering van demissionair president Abbas corruptie, machteloosheid en diplomatie die nergens toe leidt.

Net als in 1987 zijn ze diep teleurgesteld in de internationale gemeenschap die de Israelische regering voortdurend op de vingers tikt, om de gerechtvaardigde Palestijnse grieven. En vervolgens geen maatregelen neemt.
Ook net als in 1987 realiseren de Palestijnen zich dat ze er alleen voor staan in hun strijd tegen Israel en dat ze zelf het verzet ter land nemen. Een belangrijk verschil met toen is wel de gevolgen van de Arabische Lente, die de positie van Israel in het Midden-Oosten heeft verzwakt doordat bevriende Arabische leiders wegvielen. En de regio instabieler maakten. Het zal de Palestijnen alleen maar sterken: dit wordt hun Arabische lente.

Veel minder mogelijkheden dan toen hebben de Palestijnen nu om met stenengooierijen het Israelische leger te lijf te gaan, omdat ze opgesloten zitten tussen checkpoints en muren. Maar de derde intifadah is via de social media al langzaam aan zijn opmars begonnen. En Samir Issawi kan geliked worden op facebook. Maar als er een ding is dat de Palestijnse geschiedenis leert dan is het wel dat als dit volk niets meer te verliezen heeft, zich tot op het bot vernederd voelt, een uitbarsting nabij is.