Ongelofelijk slordig gaan zowel de kranten als radio en tv om met de berichtgeving rond de Turkse bemoeienis met het Nederlands-Turkse jongetje Yunus. Ondanks de waterval aan woorden die ze over ons uit doen stromen, duurde het even voordat ik begreep dat de rel niet gaat om een jongetje dat uit Turkije is geadopteerd in NL, maar om een Nederlands kind van Turkse oorsprong. Toch heet het zelfs in kwaliteitskranten nog altijd een Turks kind. What’s new? In dit geval schuimbekken van PvdA tot PVV, van Asscher tot Wilders, vanwege de buitenlandse inmenging met – wat we zelf noemen – over een Turks kind. Terwijl wij ons vingertje al jaren heffen over alles wat maar mis is in hun islamitische samenleving. En stellen wij de gelijkwaardige positie van homostellen tot voorbeeld, terwijl het etnische (Turkse) onderscheid wel normaal wordt bevonden. Wat een hypocrisie. Maar er is meer.
Vergis je niet, ons land roert zelf voortdurend in allerlei interne aangelegenheden van andere landen als het expats betreft. Niet meer dan logisch om de belangen van onderdanen in den vreemde te behartigen. Zo gek is de Turkse inmenging dus ook weer niet. Ik had er dan ook niet raar van opgekeken als de Turkse premier Erdogan was opgekomen voor een Turks jongetje (in Turkije geboren) dat geadopteerd was in Nederland en door een homostel geadopteerd. Laat ik voorop stellen dat ik een groot voorstander ben van het homohuwelijk. Maar aangezien het hier gaat om een kind dat in NL is geboren, uit ouders die uit de ouderlijke macht zijn ontzet, zou het Ankara sieren minder hoog van de toren te blazen.
Aan de andere kant is het altijd goed internationaal gebruik geweest pleeg- en stiefgezinnen te zoeken die passen bij de achtergrond van een kind. Zou jij toestemming geven voor een streng islamitisch pleeggezin voor je kinderen? Vast niet.
Hier ligt het probleem en de oplossing. Ik neem aan dat het waar is als Jeugdzorg zegt dat er een groot tekort is aan islamitische pleeggezinnen. In Nederland laten die hun geloofsgenootjes dus danig in de steek en daarin zal verandering moeten komen, wil de Turkse regering en de Nederlands-Turkse gemeenschap hier nog enig recht van spreken hebben over de zorg van expats en medeburgers.
Dat is een.
Twee: laat vicepremier Asscher zich wijzer, minder arrogant en op de borstklopperig gedragen. Uitspraken als dat de reacties uit Turkije aanmatigend zijn, zijn niet alleen onverstandig (Turkije is ff een wat sneller groeiende economie, grootmacht etc dan dit kikkerland) omdat ze het brandje alleen opstoken, maar getuigen vooral van weinig zelfkennis over onze eigen opgeheven vingertje in heden en verleden.
Drie: een ontmoeting tussen Erdogan en Yunus volgende week is wel het allerlaatste wat er moet gebeuren. Het arme kind. Want om hem draait het allemaal niet meer, maar om politiek en macht. Iemand moet hier ff ingrijpen. Aub. Zeker zo vlak voor de vriendschappelijke viering van 400 jaar betrekkingen. Ik ben niet cynisch.
Moraal van dit verhaal: laat iedereen s ophouden met naar de ander te wijzen en denken de waarheid in pacht te hebben. Bah.