polder ontmoet de oost en de west

Mijn eerbeteoon aan een groot muzikant met een gouden en kosmopolitisch hart. Frans Bruggen en zijn Orkest van de Achttiende Eeuw zag ik in een bijzondere setting. Op een bijzonder moment. Het was 12 december 1999, in de robuuste Geboortekerk, in Bethlehem. Ze gaven er een gratis uitvoering, het Weihnachtsoratorium van Bach. Samen met Palestijnse kinderen. En dat in het kader van de aanstaande viering van Bethlehem 2000, het groots opgezette project van de Palestijnse Autoriteit voor de viering van de geboorte van Jezus. De stemming aan Palestjnse kant was van het begin tot het eind ronduit euforisch.

President Arafat en zijn christelijke en geblondeerde vrouw Suha zaten vooraan in een stampvolle kerk, waar mensen zelfs langs de muur stonden. Iedereen was vol hoop en dankbaar dat die grote dirigent de Palestijnen dit cadeau gaf. Het concert liep geweldig uit omdat de Palestijnen opstonden, juichten en applaudiseerden tussen de delen door. De muzikanten vonden het allemaal erg charmant. De solidariteit was tastbaar, het werd een groot familiefeest.

Ik was ontroerd. Ook omdat ik met mijn jongste zoon van zes jaar was, die urenlang ademloos luisterde (kinderen waren nadrukkelijk uitgenodigd). Toen we de kerk verlieten vroeg hij waarom die jongetjes allemaal van die witte karatepakjes droegen. Hij had er zelf eentje gekregen niet zo lang daarvoor.

De uitnodiging heb ik altijd bewaard.

Het was het hoogtepunt van het project the Palestinian Millennium Celebrations, gesteund en bekostigd door onder andere Europese landen. De Israeli’s zouden door de controles aan de checkpoints te versterken, het de toeristen onmogelijk maken de stad te bereiken en deel te nemen aan de feesten.