Sinds ruim een maand houd ik deze blog bij en het lijkt me een goed idee om af en toe gastschrijvers aan het woord te laten. Niet dat ik genoeg van schrijven heb, integendeel, het smaakt altijd naar meer, maar ik wil graag weten hoe mensen de Arabische revolutie in het dagelijks leven ervaren. Achter mijn laptop is het goed vertoeven. Maar wat de gevolgen zijn van de enorme golf van politieke veranderingen op microschaal?
Via Facebook leerde ik Ines kennen, een Tunesische vrouw, geboren in Amsterdam. Ze keerde in 1997 weer terug naar Tunis, omdat ze van haar land houdt en haar man daar werkt en ze heeft 3 kinderen. President Ben Ali mag dan vertrokken zijn, volgens de jongeren is het regime nog blijven zitten en moet eerst het hele bestuur worden schoongeveegd.
”De afgelopen dagen is het hier in Tunis onrustig. Een week lang demonstraties van studenten, werklozen en zelfs leerlingen van middelbare scholen die willen dat de ‘overgebleven’ ministers van het regime Ben Ali vertrekken. Mijn zoon is nu een week lang niet naar school geweest omdat mensen ruiten inslaan en met stenen gooien. Niemand weet wie deze mensen zijn en wat ze willen. Op 27 februari heeft premier Ghanouchi ontslag genomen. Er zijn op dit moment geen politiebureaus open en nergens agenten; je kan bij niemand aangifte doen. Dit maakt de mensen onrustig en druk.
Hopelijk komt hier allemaal snel een einde aan en kunnen we weer ons eigen leventje leiden zonder dat ik me zorgen moet maken om mijn kinderen die elke dag naar school gaan. Op de Tunesische televisie horen we bijna helemaal niks over de revolutie. Dankzij Facebook houden we alles op de hoogte van wat er in het land gebeurt.”
Ines, dankjewel! Wat ik nog graag wil weten is dit: zijn de mensen hoopvol gestemd? Denken ze dat de revolutie zal slagen? Jullie waren de eerste, wat kunnen de andere landen van jullie leren? Wat gaat er goed, wat gaat er behalve onrust mis?
groet
tineke
De mensen zijn na dat de premier Ghanouchi ontslag heeft genomen het niet meer met elkaar eens . En dat maakt het hier in Tunesie nogal ingewikkeld. Nu een grote probleem is dat bijna alle studenten weigeren om terug te gaan studeren totdat ze krijgen wat ze eissen.Er zijn ook veel stakingen door werknemers die hun loon willen verhogen. Maar ik vind dat dit allemaal een tijdje zal duren en dat iedereen een beetje geduld moet hebben.Waar ik wel trots op ben is dat na 23 jaar niks durven te zeggen de Tunesische volk een grote en belangrijke stap heeft gemaakt en natuurlijk zal deze revolutie slagen. Ik hoop nu in de toekomst dat er democratie in het land komt en dat vrouwen kunnen dragen wat ze willen zonder bang te hoeven zijn als ze op straat lopen met een hoofddoek. Langleve onze revolutie en hopelijk horen we alleen het goede !