Helden zijn van alle tijden, maar sinds een paar maanden breiden ze zich bij bosjes tegelijk uit. De jongeren op de Arabische pleinen, de mannen in de witte en gekleurde pakken in Fukushima. En dan zijn er natuurlijk nog de journalisten.
Tijdens de Arabische opstanden is een cameraman van al Jazeera omgekomen in Libie en een verslaggever in Jemen. Khadaffi-aanhangers hielden vier journalisten van de New York Times bijna een week vast. Het overkwam ook een verslaggever van the Guardian. BBC-journalisten werden gemarteld.
Maar toch, ze gaan door met hun werk. Onze Hans Jaap Melissen blijft manmoedig en koelbloedig verslag doen vanuit Benghazi: ‘Ik moet nu even duiken want het komt nu wel erg dichtbij’. Inmiddels heeft het bewind van Khadaffi alle journalisten vogelvrij verklaard.
In datzelfde Benghazi kwam op 19 maart de 28-jarige Mohammed Nabbous om het leven, die verslag deed via de social media. Hij werd doodgeschoten door een sluipschutter. Zijn info was een belangrijke bron voor journalisten en social media glotzers. Nabbous was een van de bijna dertig slachtoffers voor wie de internationale militaire actie tegen Khadaffi net te laat kwam. Een gewoon burger, die op 17 februari, de dag een van de opstand tegen Khadaffi, een revolutionair lokaal tv-station begon: het vrije Libie. ‘Ik ben niet bang om dood te gaan, ik ben bang om de slag te verliezen.’ zei hij.
Ik denk niet dat al deze mensen in die bovengenoemde categorieën zichzelf helden zouden willen noemen. Want, hoe zei Sartre het ook al weer, de mens is wat hij doet. De grote massa gewone burgers krijgt nooit de eer. Terwijl zij elke dag moeten zien te overleven en het opnemen tegen gekte, oorlog en natuurgeweld, krachten die zoveel malen sterker zijn dan zij. Er zijn helden in alle soorten en maten.