Het is bij mijn weten de eerste koninklijke erkenning en beloning van Nederlands werk in Palestijns gebied. Jantien Dajani kreeg voor haar decennialange werk, inzet en toewijding voor het Spafford Kindercentrum in Oost-Jeruzelem en nog meer noeste vrijwilligersarbeid een lintje. En niet de minste, ridder in de orde van Oranje-Nassau.
Het werd haar opgespeld niet door de Israelische ambassadeur uit Tel Aviv maar door de Nederlandse vertegenwoordiger bij de Palestijnse Autoriteit, want het centrum ligt in bezet Oost-Jeruzalem. Ook dat is een belangrijk statement van hare majesteit, Nederland geeft zoals het hoort te kennen in te stemmen met de internationale veroordeling van de Israelische bezetting van Oost-Jeruzalem.
Terug naar de gelauwerde: ik heb Jantien altijd enorm bewonderd om haar tomeloze toewijding. Vanuit haar woonplaats op de Westoever moest ze soms over wegblokkades heen klauteren om haar kantoor te bereiken. Of soebatten met Israelische soldaten, die haar ondanks haar Nederlandse paspoort beschouwden als een te vernederende Palestijn. Omdat ze uit bezet gebied afkomstig was en omdat ze getrouwd is met een Palestijn.
Jantien is kinderarts en bestuurde meer dan 35 jaar het Spafford Kindercentrum, dat in de 19e eeuw gesticht werd door Amerikaanse pelgrims. Het centrum was bron van veiligheid en rust voor veel zieke en getraumatiseerde vrouwen en kinderen uit de wijde omgeving van Jeruzalem (voor zover ook zij door de checkpoints konden komen). Jantien ving hen op die zo te lijden hadden onder de bezetting en het geweld, ook van hun mannelijke familieleden. Ze ontwikkelde programma’s om vrouwen en kinderen psychische en fysiek te begeleiden.
Voor radio 1 interviewde we haar in 2003, nadat premier Sharon de oorlog aan de Palestijnen had verklaard en hen collectief strafte. De tranen stonden in haar ogen toen ze vertelde dat ze in haar lange carriere nog nooit zoveel ellende had gezien als toen: getraumatiseerde moeders en kinderen en veel gevallen van ondervoeding doordat Palestijnse mannen geen werk meer hadden.
Naast haar dagelijkse werk, was Jantien actief in cultureel werk in Bethlehem en zorgde ze voor een van de stokoude en zieke nazaten van de Amerikaanse pelgrims. Jantien, in deze tijden van hoedjes, zeg ik: chapeau! Als er een een onderscheiding toekomt, dan bij jij het wel!
Ik ken Wahib Dajani ook, net als Jantien,en hij is een bevlogen mens, die zijn volk helpt.
Nadat hij zijn opleiding tot Anaesthesioloog had beëindigd in Rotterdam, waar ik ook mijn opleiding heb gedaan en waar ik hem van ken, is hij terug gekeerd naar zijn land en om zijn volk te helpen als anaesthesioloog. Ook Wahib heeft veel betekend voor de zorg in bezet gebied. Hij heeft zijn kennis en know how uitgedragen waar hij maar kon.
Samen hebben zij apart hun roeping gevolgd en zo heeft Jantien als , inderdaad bevlogen, kinderarts, met alle moeilijkheden die daarmee gepaard gingen/gaan het Spafford Centre uitgebouwd tot wat het nu is. Mijn man en ik hebben het met eigen ogen kunnen zien en onze dochter 15 jaar later ook. Jantien en Wahib verdienen alle lof en deze Royal Decoration is uniek voor dit gebied en ik hoop, dat er nog velen volgen.
Dag Maureen,
Ja, als er meer mensen als Jantien en Wahib waren, zag de wereld er heel anders uit.
groet
tineke
Geweldig, dat deze mensen bestaan en dat hun inspanningen gewaardeerd worden.
Ik ben het helemaal met jullie eens.