Het reces is begonnen. Stil is het geworden in de Tweede Kamer. Maar onze volksvertegenwoordigers vonden het ook de week ervoor niet nodig om op het PVV derde generatie allochtonen voorstel te reageren. Terwijl we juist sinds Wilders‘ vrijspraak van haatzaaien en discriminatie door de rechtbank, extra alert zouden moeten zijn. De rechters kenden Wilders tenslotte brede juridische ruimte toe voor zijn uitspraken omdat ze binnen de context van het maatschappelijk debat plaatsvinden.
De vrijspraak toont dat de huidige rechtspraak vindt dat kritiek op Wilders niet in de rechtbank thuis hoort, maar in parlement en maatschappij. In mijn ogen rust hierdoor een zware taak op de Nederlandse parlementariërs, die het maatschappelijk debat dragen. Zij moeten zich ervan bewust zijn dat de PVV weliswaar een aanzienlijke partij is en dat er rekening gehouden moet worden met de mening van diens stemmers, maar ook dat er een meerderheid bestaat die graag ziet dat de PVV ideeën worden weersproken en ontzenuwd.
Maar in de praktijk zien we lijdzaamheid en volggedrag. Een voorbeeld hiervan, werd vorige week getoond bij het CDA, zoals ik in mijn vorige blog schreef, dat geen enkel antwoord heeft omdat het zelf inhoud mist. Terwijl de angstige en ontevreden groep Nederlanders er juist bij gebaat zou zijn om migranten en hun nazaten te zien als bron van verrijking in plaats van bedreiging, voedde Verhagen die gevoelens alleen maar. Daar zit de uitdaging voor het CDA, maar dat vergt een volledige omslag in denken en een voorhoedegevecht. Het CDA kiest voor imitatie.
Ik vind het dan ook heel erg teleurstellend en ook schadelijk voor het maatschappelijk debat dat het voorstel van Wilders niet in de Kamer besproken is. Ja, er is moed voor nodig om de confrontatie aan te gaan. Tot nu toe is het voortdurend de PVV die in de aanval gaat. De moed bij de andere partijen, van links tot rechts ontbreekt en dat is zorgelijk. Alstublieft parlementariërs, zorg voor weerwoord. Schraap het bij elkaar in uw vakantie.