Een land waarin mensen kinderen vermoorden omdat zij symbool staan voor de vijand. Dat is de stand van het voor drie wereldgodsdiensten belangrijke land anno 2014. Ik schrijf bewust niet: een land waarin volkeren kinderen vermoorden, omdat het om criminele minderheden gaat die deze daden plegen. Op de social media worden deze feiten driftig geprobeerd onderuit te halen. Er circuleren berichten dat bijna honderd procent van de Palestijnen antisemitisch zijn. Er circuleren ook berichten dat Israeliās hun eigen tieners om zeep helpen om de schuld op de Palestijnen te kunnen schuiven. Het lijkt me zaak, juist voor mensen die op afstand zijn, om het hoofd koel te houden, ook al is het hart vol van woede en verdriet. Onmacht mag niet leiden tot demonisering. Wie mee wil denken over een oplossing moet zich niet mee laten sleuren door zijn emoties. Daaraan heeft het Midden Oosten momenteel zelf wel genoeg.
De moord op de drie tieners is niet alleen een enorme tragedie voor Israel, maar tast ook direct het gezag aan. Ik moet denken aan een Palestijnse maatschappelijk werkster die mij vertelde dat tijdens de intifadah het Palestijnse mannelijke gezag ernstig onder vuur kwam te liggen, omdat kinderen voelden dat hun vaders hen niet meer konden beschermen, tegen oorlog, tegen kogels en hun geen veiligheid boden. Ook Netanyahu voelt zich uitgedaagd omdat hij zijn volk niet kan geven wat het vraagt. Uiteraard wil hij ook van de situatie gebruik maken door meteen de tegenstander te verzwakken.
Dat de vergeldingsactie nog op zich laat wachten duidt erop dat het Israelische kabinet maar niet kan kiezen welke maatregelen dit zouden moeten zijn. En inderdaad, in het verleden hebben de snoeiharde optredens van het Israelische leger tot niets geleid. Om te beginnen de eerste intifadah in 1987 die Israel op zijn grondvesten deed schudden omdat toen duidelijk zichtbaar werd dat de Palestijnen de Israelische bezetting van hun land niet accepteerden. Het schieten met scherp op kinderen bracht Israel geen winst, maar alleen internationale afkeuring en erkenning van de Palestijnse zaak.
Als vergelding voor de tweede intifadah (2000) bombardeerde premier Sharon de hele met westerse hulp opgebouwde infrastructuur van de Palestijnse Autoriteit weg. Maar hij kreeg het niet voor elkaar dat de Palestijnen voor hem bogen, nee, hij maakte de weg vrij voor Hamas.
Ook de oorlogen tegen Gaza leverden, naast leed waar de wereld aan gewend is geraakt, Israel vooral kritiek en isolement op. En dit patroon zal zich voortzetten. Harde aanvallen, doden, veel doden wellicht, schendingen van mensenrechten, bouw van nieuwe nederzettingen. Het zal Israel allemaal niet helpen. Zoals iedereen weet is er maar een weg: land voor vrede, onderhandelingen, diplomatie.
Als mensen willen helpen, dan is dat de enige uitweg en niet door beide partijen te sterken in hun vooroordelen ten opzichte van de ander. En we kunnen onze eigen leiders aanspreken: Europa kan hierin een rol vervullen, en zij moet moedig zijn, tot nu toe zijn we weggelopen voor onze verantwoordelijkheid om de sterkste partij, Israel met de consequenties van haar beleid te confronteren. Sterker nog, onze steun aan Israel en onze steun aan een VN-deling plan, dat tot de dag van vandaag staat als een huis, verplichten ons daartoe dat te doen. Want inderdaad, het lijden aan beide kanten en het wachten is gruwelijk.
Ook in NL harde reacties #Israel en #Palestina Diplomatie enig juiste antwoord http://t.co/8QLRfTMOvL
Must read: “Dat is de stand van het voor drie wereldgodsdiensten belangrijke land anno 2014” http://t.co/unDczdFsc0