Nederlands-Iraans Simin Rafati vergelijkt de Iraanse revolutie met de opstanden nu:
‘’Iraniërs die de dagen van de 1979 revolutie in Iran hebben meegemaakt, zien zonder twijfel veel overeenkomsten met de opstanden nu. Vanaf de eerste Allahu Akbar, de bloemen op de geweren, en het omarmen van overgelopen militairen die broeders van het volk genoemd worden, tot de vreugde na het vertrek van de dictators. Het herhaalt zich nu na meer dan drie decennia. Maar de reacties in het Westen nu zijn niet te vergelijken met de dagen na de Islamitische revolutie in Iran.
Neem bijvoorbeeld de dictator zelf: de Shah van Iran werd in Amerika met open armen ontvangen. Het bracht de regering van Jimmy Carter uiteindelijk in een moeilijke positie. De eerste les van de Islamitische revolutie.
Neem dan het eigendom van de dictatuur. De rijkdom van de Shah blijft nog steeds een raadsel. De Zwitserse banken handelden toen niet zo snel als nu met het bevriezen van de bankrekeningen van dictators Mubarak, Ben Ali en Khadaffi. En journalisten vonden toen niet de wijk van de potentaten in Parijs in 1979, waar zonder twijfel nog steeds leden van de Pahlavi regime welvarend leven.
Een derde les van de Iraanse revolutie: stuur snel je glimlachende minister van buitenlandse zaken of premier naar het rebelse land, in plaats van de leden van het oude regime decennialang met man en macht te steunen ter ergernis van de revolutionairen.
Van de duizenden westerlingen, vooral Amerikanen, die in de maanden vóór de zege van de revolutie Iran verlieten kwamen er weinig terug. De Westerse anti-Islam houding versterkte de positie van de anti-Westerse revolutionairen die in de eerste instantie uitsluitend gericht was tegen Amerika, en in tegen Groot Brittannië.
Later leidde het tot sterkere economische en politieke banden van Iran met landen als China en Rusland. De terugkeer van de nu vertrekkende westerlingen uit noord Afrika hangt natuurlijk af van de samenstelling van de toekomstige regimes in die landen.
Maar die terugkeer hangt ook nauw samen met respect voor het nieuwe politieke systeem, ongeacht de aanwezigheid van de religieuze individuen en groepen. Dit respect zal de Europese positie in het Midden-Oosten kunnen herstellen na alle kritiek vanwege steun aan de dictators. Het zal groei van anti-Westerse stemmen kunnen indammen.’’