In Holland vinden we dat een kind een toekomst heeft in Afghanistan. Lees die zin terug en je ziet de absurditeit. We zijn daarvan zo overtuigd dat we bereid zijn hen daar op te vangen in een huis. Dit is niet per definitie een veilig huis, een huis onder toezicht en begeleiding, een die mogelijkheden schept voor de meest basale rechten op onderwijs en welzijn. Evenmin biedt het een garantie op voldoende voedsel en medische zorg of zelfs maar een voogd. Toch vinden we dat die alleenstaande minderjarige asielzoekers daar hun plek moeten krijgen.
Kort na Amnesty International, neemt nu ook Unicef ons de maat. De strengheid van het Nederlandse asielbeleid is voor ons belangrijker dan het welzijn van een kind, stelt Unicef woordvoerder Claire Achmad. Onomwonden. Ze toont aan dat minister Leers van Integratie (maar een klein beetje doubletalk) op geen enkele manier heeft onderzocht of terugkeer in het belang van het kind is.
Om die kinderen (nee geen AMA, dat is handig onpersoonlijk) ons land uit te kunnen zetten is er een soort opvanghuis bedacht. In Kabul. Op initiatief van Leers. Die daarvoor al eerder op de vingers is getikt door de mensenrechten-commissaris Hammarburg. Unicef wijst er op dat deze kinderen zonder veel toezicht makkelijk slachtoffer kunnen worden van kinderhandel, allerlei soorten misbruik en gedwongen huwelijken.
Kinderen hebben de toekomst. Maar niet als ze Afghaans zijn en in Nederland wonen.