Laat niemand zich in de luren leggen met afleidingsmanoeuvres rond Mauro dat de discussie terug is te voeren op emotie versus ratio. Mijn linkse onderbuikgevoelens vertellen mij luid en duidelijk dat Mauro moet blijven uit humanitaire principes. Maar hun rechtse onderbuikgevoelens spreken van angst voor niet bestaande massa-immigratie. En de achterhaalde regels op het gebied van asielrecht voor 18-jarigen dienen slechts als schild en rookgordijn voor hun bangigheid.
Zouden de mensen die het grappig vinden zich te melden via #mauromoetweg en #mauromoetoprotten het zelf leuk vinden om op hun 18e uitgezet te worden naar een land waar de sterftecijfers voor kinderen tot de hoogste ter wereld en de levensverwachting tot de laagste behoren? Mauro en zijn kinderen gaan in Angola niet oud worden.
En zouden die geestige mensen het zelf waarderen als ze ooit in een lastige situatie geholpen worden door anderen? Ooit gehoord van de wijsheid, voor mijn part noem je het regel: wat gij niet wilt dat u geschiedt doet dat ook een ander niet? Of behoren zij misschien tot degenen die in een verleden ook vast hielden aan regels zijn regels, zelfs waar dat betekende dat het anderen hun leven kostte? Omdat ze niet durfden te protesteren, omdat ze te laf waren? Wil de echte softie nu dus opstaan?