Het is het Egyptische antwoord op de verkiezingsbeloften van de na lange onzekerheid benoemde president Mohammed Morsi. De eerste moslimbroeder én burgerpresident in de Egyptische historie. De Egyptenaren schrijven geschiedenis, al willen we dat in het westen nog steeds niet zo zien. De morsimeter doet dat digitaal: hij houdt van dag tot dag bij wat de resultaten zijn van de verkiezingsbeloften van Morsi. Vandaag, dag 3 van zijn bestuur, staat de teller nog steeds op 0. Morsi deed namelijk 64 verkiezingsbeloften en sprak hoogmoedig: ‘Als ik God niet gehoorzaam en mijn beloften niet na kom, gehoorzaam mij niet.’
Je kunt Morsi’s vorderingen volgen op de site. Er zijn grappige icoontjes aangemaakt voor brood, veiligheid, reinheid, benzine, verkeer, de verkiezingsissues. Het is een enorme hit op facebook en twitter, blogs. Maar de boodschap is bloedserieus. Het Egyptische volk laat niet meer met zich sollen, social media en het immer gevulde Tahrir-plein zijn nog steeds de wapens van de revolutie. En ze worden niet neergelegd tot de volledige vrijheid en democratie zijn bereikt.
Natuurlijk kun je je twijfels hebben over moslimfundamentalisten en hun sharia-neigingen, natuurlijk kun je zo je gedachten hebben over de rol van het leger die het democratisch gekozen parlement ontbond en natuurlijk kun je je bedenkingen hebben over het vrije verloop van de presidentsverkiezingen. Waarnemer en oud-president Jimmy Carter durfde zelfs geen uitspraken te doen over de eerlijkheid ervan.
Maar gelukkig hebben we in Holland al ons oordeel klaar, t wordt niets met deze president en ‘alle revoluties van de Arabische lente zijn mislukt’ kopte zelfs de NRC vorige week boven een twee pagina’s groot verhaal van de overigens zeer gewaardeerde Carolien Roelants.
Als historicus mag ik er hier toch nu wel even fijntjes aan herinneren dat ons parlement met algemeen kiesrecht pas dateert van de twintigste eeuw, nadat we in 1648 internationaal onafhankelijk waren geworden. Misschien mogen we de hele Arabische wereld na anderhalf jaar lente ook wat meer tijd gunnen? Dat er algemene verkiezingen zijn uitgeschreven in Tunesie, Egypte en op 7 juli Libie, mag ons wel tot enige bescheidenheid nopen. Wat de Arabieren in ruim een jaar lukte, kostte bij ons meer dan tweeeneenhalve eeuw.
Onlangs was ik in Londen waar ik een interview op tv zag met voormalig premier Tony Blair, die hunkert naar een politiek comeback. Nu ben ik vanwege de Golfoorlogen nooit een groot fan van de man geweest, maar hij zei wel een waar ding: op de korte termijn is de Arabische lente geen goede ontwikkeling omdat het instabiliteit met zich meebrengt. En vooral de verscheurdheid van de Arabische volkeren toont over hoe zij hun natie willen inrichten: seculier of religieus. Maar we moeten verder kijken dan het nu. Op de lange termijn kunnen we de roep om vrijheid van de volkeren alleen maar toejuichen. Dat streven brengt ons bij elkaar. Dat herkennen wij.
Ja, die Morsimeter snappen we hier in het westen ook. Niet voor niets dat ie ook in het Engels is.