Het was de week van het toneel. Van geheimen en onthullingen. Van integratie en desintegratie. Allereerst heb ik genoten van het theater van troebelen in de partij van de vrijheid (zonder hoofdletters omdat die partij met recht de prijs van doubletalk verdient en geen ware naam is). Koot en Bie hadden het bijna niet kunnen verzinnen.
Snotterende parlementariers, zich allereerst manifesterend in het uiterste hoekje van de perszaal (wij horen er niet bij – dat gevoel). Een leider die doorgaans erg van toneelspel houdt, maar nu de hoofdrol aan zich voorbij zag gaan. Opvallende teksten en zinsconstructies: emmers die emmers deden vollopen. Nestbevuilers en matennaaiers die niet goed waren voor volk en vaderland. Het politbureau. Henk en Ingrid die niet bleken te bestaan. De tranen liepen toen al over mijn wangen van het lachen. Maar dat duurde kort.
Want toen kwam het ergste: het verdriet van de scheidende parlementariers over het verwijt dat ze hadden zitten muggenziften over een partijprogramma. Ze kregen toch een half uur de tijd om het door te lezen? En dat had genoeg moeten zijn voor het volgens de leider zelf voor de helft toch onuitvoerbare lijstje.
Tjonge jonge, dit is de grootste schoffering van de democratie door Wilders van al. Bij allerlei wetenschappelijke en politieke analyses van de roerganger in het verleden werd er altijd op gewezen dat hij zich aan de parlementaire en democratische spelregels hield. Maar zijn minachting voor de kiezer en het functioneren van het parlement dat nu wordt geopenbaard door een nepprogram, is wel het grootste bewijs van het tegendeel. Wilders weigert een serieuze rol te spelen in Tweede Kamer. Nee, hij is geen clown. Hij is uit op ondermijning van het parlement. Nog afgezien van het demasqué van zijn partijgewoontes, is het bewijs nu op tafel. Wilders is een anti-democraat in hart en nieren. Kan hij op grond van het indienen van een pseudo programma niet vervolgd worden? Dat zou ik wel willen weten. En ja, ondanks de onthullingen gaat hij veel stemmen krijgen. Van mensen die behoefte hebben aan leiders. Aan de rechtsstaat hebben ze geen boodschap meer. En zo werd het spel een tragedie.
Toch sloot ik deze week vrolijk af met het Nederintegratie nieuws van de twee Turks-Nederlandse broers Abdullah en Umut Tagi die de beste haringprijs wonnen en het gezeur over integratie beu zijn. Wat hun geheim was? Gewoon je werk doen, dat als ambacht zien. En hoe zij zich in de haringwereld hebben gestort? Hun ouders hadden zich uit Turkije in NL gevestigd. Moeder zocht werk in de buurt van Den Haag waar ze woonden en stapte op een goede dag op tramlijn 11. Die hield halt bij Schevingen en in die plaats kon ze meteen aan de slag visschoonmaakster. En zo is het gekomen.
En nu ophouden met discussies over achtergrond, taal religie, etc. Gewoon ff haring halen. Kopje muntthee erbij. Zeker nu immigratie officieel geen thema mag heten in de politiek, nu de partij van de doubletalk heeft aangekondigd de oorlog te gaan verplaatsen naar het Europese front.
En blij werd ik ook van het nieuws dat nota bene een Nederlandse, Cindy van den Bremen, een hoofddoek heeft ontwikkeld voor topsportende islamitische dames. Door haar uitvinding heeft de Fifa eindelijk toestemming verleend voor hoofddoekdracht bij wedstrijden. De moslima’s hebben het nieuws met gejuich ontvangen. Tot nu toe was het dragen van hoofddoeken tijdens sport verboden omdat de leiding het te gevaarlijk vond.
Hulde aan de Eindhovense! Ook zij kent geen geheimen, maar doet haar werk gewoon goed. Haar gedachte was: een vrouw moet zelf kiezen of en wanneer ze een hoofddoek draagt. Over het kledingstuk verklaart ze in Trouw geen mening te hebben. Wel keurt ze bv beleid in Saoedi-Arabië af welk land vrouwen dwingt zich te bedekken, en de westerse tendens om vrouwen te dwingen hun hoofddoek af te doen. Goed geformuleerd dacht ik. En haar oplossing voor de dracht? Klittenband. What else.
Geert, de schouwburg is nu gesloten. Je hebt tram 11 gemist. We gaan verder zonder jou en je achterkamertjespolitiek. En de karavaan trekt voort.