Nu heb ik altijd gedacht dat de Palestijnse propaganda- en pr-machine zo ongeveer het slechtste draaide van de hele wereld. Maar dit weekend toont Israel zich ook niet van haar sterkste kant in de zaak Mohammed al Durrah. Toen ik nog op de West Bank woonde in 2000, was ik getuige van het uitbreken van de tweede intifada op 28 september en hoe twee dagen later de dood van de 12-jarige Mohammed in de armen van zijn vader een schokgolf van verontwaardiging teweeg bracht zowel in Palestijns gebied als internationaal.
Het gebeurde direct nadat de Israelische premier Ariel Sharon het nodig vond een bezoek te brengen aan het islamitische heiligdom rond de al Aqsa moskee, omringd door een kordon van veiligheidsmensen. De Palestijnse woede was al groot en werd gevoed door de dood van Mohammed in Gaza, tijdens een 45-minuten durend vuurgevecht tussen het Israelische leger en de Palestijnse politie. Na eerst te hebben erkend schuldig te zijn aan de dood van het kind, krabbelde Israel terug en kwam telkens met nieuwe scenario’s. Aan de vooravond van weer een episode in het proces in Frankrijk vanwege laster jegens de France 2 journalisten die het vastlegden, komt Israel met een nieuw rapport.
De jongen werd het symbool van het Palestijnse verzet tegen het Israelische leger, dat behoort tot een van de sterkste ter wereld. Mohammad al Durra prijkt op Palestijnse postzegels.
Ik begreep in eerste instantie niet waarom Israel de zaak, die – laten we zeggen – niet echt gunstig uitpakte voor de beeldvorming rond het land, nu weer wil oprakelen. Maar in Frankrijk speelt al jaren een zaak aangespannen door France 2, omdat gerespecteerd journalist Charles Enderlin en de freelance Palestijnse cameraman door Israel beschuldigd zijn van manipulatie van de beelden. De journalisten spreken van laster. Morgen is er weer een uitspraak en in de aanloop daarvan heeft Israel een eigen rapport samengesteld. Met een nieuw scenario. Want diverse andere verklaringen voor de dood van de jongen gingen aan deze jongste versie vooraf.
1) Direct na dood van Mohammed stelde het Israelische leger ervoor verantwoordelijk te zijn.
2) Deze verklaring hield niet stand, de internationale verontwaardiging was immens. En Israel wees al gauw een andere schuldige aan: Mohammed al Durra zou de dood hebben gevonden door kogels van de Palestijnse politie. Bovendien zou de kwestie Mohammed al Durra uitsluitend zijn opgezet door de Palestijnen om het Israelische leger in een kwaad daglicht te stellen.
3) En het nieuwste rapport: France 2 zou beelden verdoezeld hebben waarop te zien is dat Mohammed gewoon nog leeft. Dit ‘bewijsmateriaal’ is overigens tot stand gekomen zonder de cameraman te ondervragen, evenmin is de levende Mohammed al getoond.
De vader van Mohammed heeft onmiddellijk gereageerd: als het nodig is, geeft hij toestemming om de stoffelijke resten van zijn zoon op te graven.
Wat ik niet begrijp is waarom Israel zich in onmogelijke bochten wringt waardoor de zaak actueel blijft in plaats van te verklaren: sorry, collateral damage. Het eindeloze vingerwijzen, de omtrekkende bewegingen, het welles-nietessen zal nooit het feit verdoezelen dat Israel volgens de Conventie van Geneve verantwoordelijk is voor bescherming van de burgerbevolking in door haar bezet gebied.
Ik kan maar een ding concluderen: ook Israel vreest de Palestijnse pieta.