Nu het stof aan het neerdwarrelen is in het Midden-Oosten, is het tijd voor allerhande reflectie, duiding, terug-en vooruitblikken. Tijd om even stil te staan ook bij wat een minor detail lijkt: het decor van de toponderhandelingen tussen Hamas en Israel.
Hoewel Israel noch de VS officieel met hun belangrijkste tegenstander in het oorlogsgeweld, Hamas, hebben gesproken (want een terreurorganisatie die illegaal bezit heeft genomen van de Gazastrook), toog Clinton tijdens de onderhandelingen wel naar Jeruzalem waar de Israelische regering zou zetelen.
Helaas, Jeruzalem is volgens internationale wetten de geannexeerde hoofdstad van Israel die niet erkend wordt. In het VN-delingsplan van 1947 zou Jeruzalem een internationale, neutrale zone zijn, waar de drie boekreligies vrij konden worden beleden. Een corpus separatum. Tel Aviv was tot dan de ware hoofdstad van de joodse gemeenschap in Palestina.
Omdat de meeste landen de annexatie van West-Jeruzalem in 1948 door Israel en uitroepen van de hoofdstad daar niet erkenden, evenmin als de Israelische annexatie van Arabisch Oost-Jeruzalem in 1967, bevinden zich nog steeds alle ambassades (een enkele daargelaten), ook de Nederlandse in Tel Aviv.
Feiten die zowel door de media als regeringsleiders steeds vaker ‘vergeten’ worden. Als Clinton dus zo principieel was om helemaal naar Cairo te tijgen om met de Egyptische president Morsi te praten over Hamas, waarom eiste ze dan niet van Netanyahu dat hij haar in Tel Aviv zou ontvangen? Natuurlijk, we weten het, sommigen zijn meer meer separaat en meer gelijk dan anderen.
Ik mag hopen dat onze nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans niet in Clintons voetsporen zal treden.
Frans Timmermans zal precies doen wat er van hem gevraagd wordt, sinds zijn deelname aan het verkiezingsdebat over het MO is hij 180% gedraaid. Grote woorden voor een zaal vol met mensen( een uitglijder nagelaten) maar nu hebben criticasten van de situatie in Palestina/ Israel geen kennis van zaken.