De beste vrije wensen

Komen dit keer van mijn goede (Nederlands-Iraanse) vriendin Simin

Fijne Feestdagen en Gelukkig Nieuwjaar
Hoe vaak heb ik deze woorden op mijn kaartjes met sterren, kerstbomen, kerststallen, engelen met vleugels en drie wijze mannen uit het oosten geschreven en naar mijn Nederlandse vrienden en kennissen opgestuurd? Voelde ik me in deze dagen echt blij? Ja. Voor mij begon een periode van heel veel vreugde al in december met Sinterklaas, daarna kwam de kerst, met boom, en drie maanden later, op 21 maart, vierden we het Iraanse Nieuwjaar.

Voeg aan deze ook nog de islamitische feesten toe. Afgelopen zomer kon ik uiteindelijk nog een keer de sfeer van de Ramadan in Iran ervaren. Warme lange dagen, en vreugde tegen het eind van de middag dat je het hebt kunnen volbrengen. De ene uitnodiging na de andere om samen met vrienden en familie vasten te verbreken met een totaal andere geest dan op gewone bijeenkomsten en feesten. Iedereen gaat op tijd aan tafel en kort daarna allemaal bidden. Niet alleen kletsen en grapjes maken tijdens het ritueel wassen en het uitwisselen van gebedskleedjes. Maar ook de anderen vragen om voor jou te bidden. Wat in seculier Nederland ouderwets zou worden gevonden. Na het bidden komt weer eten te voorschijn en je denkt steeds aan de bedoeling van dat alles. De vreugde is enorm.

Maar diep in mijn hart vraag ik me vaak: klopt die vreugde wel? En mijn antwoord is altijd: Nee. Afgelopen Ramadan dacht ik de hele tijd aan Libiërs. Konden ze vasten? Hadden ze voldoende eten in hun huizen en winkels? Natuurlijk niet. Als ze hun huizen niet hadden verlaten moesten ze onderdak zoeken tegen de zogeheten Navo bescherming! En om hun leven beter te beschermen had de Navo besloten om tijdens Ramadan gewoon door te gaan, want wat betekent Ramadan nou voor de Navo? Maand van vrede? Nee hoor, ze moesten eerst zeker zijn dat één dictator vervangen was met een hele raad van dictators, goedgekeurd door de Navo landen, waarvan ieder met eigen agenda geen onafhankelijke olierijke land met rust laat. Geen vreugde voor Libië dus.

En over Palestina kreeg ik het bericht op het facebook dat als Jezus dit jaar terugkwam hij tussen Bethlehem en Jeruzalem niet zou kunnen reizen vanwege de nieuwe joodse nederzettingen. Gelukkig onvoorstelbaar voor de meerderheid van de mensen in deze wereld maar een feit waarmee de Palestijnen al bijna jaar vijftig jaar rekening moeten houden. Hoe vieren de Palestijnse christenen de kerst? Hoe lang moeten ze in hun land hun niet-joodse feesten met allerlei beperkingen vieren en wanneer kunnen ook zij een bevrijdingsdag hebben? Geen vreugde voor de Palestijnen dus.

Betekent dit dat we geen feest mogen vieren zolang de problemen in de wereld nog niet opgelost zijn? Integendeel. We mogen nooit vergeten hoe leuk het is om deze dagen de familie en vrienden in een aparte sfeer te ontmoeten. Het hectische werken en de alledaagse bezigheden opzij te legen en ons tip top klaar te maken voor het feest bij die en die. Anderen van harte gezondheid en blijheid toewensen en hopen dat dit volgende jaar in alle delen van de wereld mogelijk kan zijn. Dat het recht om blijheid niemand afgenomen wordt uit armoede of angst. Dit zijn de beste wensen.