Nee, mijn moeder is geen postbode en ook geen dokter

Gepiepeld voel ik mij door de 300 schrijvers en uitgevers die een norm vastleggen om te mogen schrijven over moeders.
‘Lezers willen niet alleen weten hoe mannen tegen moeders aankijken. Ze willen ook de dochters horen en de moeders zelf.’ Alle lezers? Nou, deze niet, misschien wil ik eigenlijk niets horen van bepaalde groepen met vaste kenmerken die iets van moeders vinden. Liever hoor ik de verbeelding spreken. Een nieuwe gedachte die ons boven onszelf en het gekrakeel doet uitstijgen met pats! een inzicht dat tot reflectie stemt. Of oogverblindend schoon is. Dan doet het geslacht er van de schrijver geen bal toe.

Dat gebrek aan verbeelding speelt de 300 schrijvers en uitgevers volgens mij parten. Hebben ze verder gekeken dan de titel? Kijk je naar het gedicht dan zie je dat dit in het begin helemaal niet om een moeder gaat, maar zelfs een zeg maar best assertieve, single babe:

Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij ‘t roer

Maar ja, als we het advies krijgen om toch maar geen mannen over hun moeders te laten schrijven, tja, waarom dan Nijhoff uberhaupt nog tot je nemen? Althans, dat hadden we alleen kunnen doen op voorwaarde dat ook zijn dochters iets over hun moeder zouden melden. Hoe zit het trouwens met de zussen, vroeg ik me nog af. En anders maar niet? Exit Nijhoff, exit J.C. Bloem en noem maar op.

Verder voel ik me ook niet senang bij het kleineren van een kenmerkend onderdeel van mijn identiteit, door de lelijke woorden rond het moederschap, waar ik zelf juist erg trots op ben, in verband met mijn kinderen ja, ‘de vrouw wordt geidentificeerd met de moeder’ (en bijvoorbeeld niet met de huisarts of de postbode)’ (onverholen afkeer). Tja, en waarom niet met een minister-president of wetenschapper, een zangeres of een hoer, of een Kafkaeske insect? En als we minder wit en meer multiculti doorzetten, waarom niet met een Marokkaanse kruidendokter, of een Chinese masseuse? Die zijn toch ook allemaal moeders? Verder zijn vrouwen (het zijn net mensen) nog veel meer dan een beroep, ze zijn ook burger, dochter, geliefde, mantelzorger, amateur tennisser, pianospeler, enz.
Dus, kom op dan, stap over je eigen westerse wereldje heen, en verbeeld je! Verbeeld je!