Netanyahu’s ‘No’ op Obama’s visie voor vrede in het Midden-Oosten volgens de grenzen van 1967, brengt me terug naar dat jaar. Het turbulente oorlogsjaar en die van de drie Arabische No’s van Khartoum. De Arabische Liga en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie weigerden vrede te sluiten met Israel na de Israëlische veroveringen van de Sinai, Gazastrook, Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en de Golanhoogte in juni van dat jaar. Ze bleven liever in staat van permanente oorlog, verklaarden ze. Tijdens hun bijeenkomst in Khartoum beloofden ze ook: dat ze geen vrede met Israel zouden sluiten, geen onderhandelingen met dat land zouden aangaan en Israel niet zouden erkennen. Drie rubicons die nooit overgestoken zouden worden. Benadrukten ze. Twaalf jaar jaar later stapte de Egyptische president Anwar Sadat uit zijn vliegtuig in Tel Aviv, sloot vrede en erkende Israel.
Ook de andere landen hielden zich niet echt aan de nono’s: Jordanie sloot in navolging van Egypte een vredesverdrag met Israel na langdurige onderhandelingen, sommige Arabische landen hebben inmiddels diplomatieke en handelsverdragen met Israel, waarmee ze dat land natuurlijk erkenden. Zelfs een aartsvijand als de Syrische leeuw in Damascus brult liever dan dat hij onder de wapenen gaat.
Keren we terug naar 2011. Netanyahu heeft zojuist zijn No’s op een rijtje gezet: geen Israelische grenzen langs de Groene Lijn van 1967, dus geen landruil voor vrede en geen stop van de bouw van nederzettingen, geen erkenning van de Palestijnse regering, ook niet van de Palestijnse staat in september en dus al helemaal geen onderhandelingen.
Tis toch iets meer dan drie No’s geworden. Maar doet dat ergens aan denken? Gelukkig weten wij nu ook dat de geschiedenis hem zal inhalen.
Hoe komt u er bij dat Netanjahoe niet wil onderhandelen?
Hij heeft dat notabene in een speech vorige week – die door de Nederlandse media is genegeerd – herbevestigd.
Ook in Israel wordt al lang geroepen en gesmeekt om een nieuw vredesplan, dat de huidige regering nog steeds niet heeft aangeboden.
Als Netanyahu niet wil spreken met vertegenwoordigers van het Palestijnse volk, als hij niet bereid is Oost-Jeruzalem af te staan, als hij de nederzettingen op de Westoever en de wegen daar wil behouden en in weerwil van de wens van de hele internationale gemeenschap door wil gaan met de bouw ervan, als hij geen Palestijnse vluchtelingen wil laten terugkeren, als hij geen grenzen wil volgens 1967, als hij hard wil optreden tegen een nieuwe Palestijnse staat zoals hij heeft gezegd, waarover wil hij dan nog wel praten? Over welke ‘pijnlijke concessies’ heeft hij het dan? Dat hoor ik dan graag. Zoals uit uw eerder reactie blijkt, stelt hij alleen maar voorwaarden voor onderhandelingen, en heeft hij niet echt iets te bieden.
Hij biedt een Palestijnse staat aan.
Dat betekent het ontruimen van nederzettingen en met een groot veiligheidsrisico voor Israel.
Maar natuurlijk wijzen de Arabieren altijd elk compromis al 80 jaar af, meestal met geweld.
Stel je toch eens voor dat ze wel het delingsplan van 1937 geaccepteerd zouden hebben.
1) Is die Palestijnse staat zoals Netanyahu hem ziet levensvatbaar of bestaat die uit het puzzelstukjes land die niet met elkaar verbonden mogen zijn?
2) Welke nederzettingen wil hij precies ontruimen, heeft u namen? Hoe groot gebied van de West Bank beslaat dat? Dat zou nieuws zijn.
3) ‘Arabieren’ wijzen op het moment helemaal geen compromis af. Als u het over Palestijnen heeft, verwijs ik nogmaals naar de Wikileaks waaruit blijkt dat de Palestijnen nog veel meer dan 78 % van historisch Palestina op een presenteerblaadje aanreikten (zelfs delen van Oost-Jeruzalem en het niet laten terugkeren van vluchtelingen). Wat wil een mens nog meer als basis van onderhandelingen. Maar zelfs dat alles werd door Bibi afgewezen.
Of bedoelt u andere ‘Arabieren’? Welke dan? Egypte en Jordanie bijvoorbeeld hebben al decennia geleden vredesverdragen gesloten met Israel.
Voor wat het veiligheidsrisico betreft, ik ben sterk voorstander van harde garanties voor 1967 grenzen voor Israel van bv de VN en het kwartet. En een gedemilitariseerde Palestijnse staat.
1. en 2. Wij verwijzen naar het compromisvoorstel van president Clinton in 2000, waarbij Israel 7% van de Westbank (aan de randen) zou behouden, met compensatie van 5% elders. Door Israel aanvaard, door Arafat verworpen.
Of het zelfde soort voorstel van toenmalig premier Olmert in 2008 (kaart te vinden op onze site: http://www.likud.nl/historie.html ).
3. Wikileaks liet zien dat er gepraat werd, meer niet. Maar vooral dat de Palestijnse leiding doodsbenauwd was om aan hun eigen mensen toe te geven dat er voor vrede concessies noodzakelijk zijn.
1 en 2 Ik zal die land swap nog een keer bestuderen, tenslotte verwees Obama daar ook naar.
Maar als ik het goed begrijp levert Israel hier dan uiteindelijk 2% in van grondgebied dat het veroverde in 1967, terwijl de Palestijnen bereid zijn 78 % van gebied opgeven dat hun rechtmatig eigendom was.
3. Abbas was bereid te tekenen. Israel was nergens toe bereid.
1 en 2. Welke 78%? De Arabieren hebben al 78% gekregen, namelijk Jordanie dat als ‘Arabisch deel’ van het mandaatgebied is afgesplitst.
3. Abbas heeft nooit gezegd dat hij wou tekenen. Integendeel, toen de verkennengde gesprekken publiek werden, ontkende hij dat hij ooit een concessie gedaan zou willen hebben.
We praten hier over Palestina en niet over Trans- of Cisjordanie. Het mandaatgebied in beheer van Engeland, toegewezen door de Volkerenbond na de Eerste Wereldoorlog bestond onder meer uit die twee gebieden. Na WOII werd onder andere het mandaatgebied Palestina opgeheven en kregen de Palestijnen 45% van het oorspronkelijke (internationale) mandaat toegewezen, terwijl de Palestijnen een meerderheid van de bevolking uitmaakten.
In 1967 veroverde Israel hiervan wederom grote delen, zodat er nog maar ruim twintig procent voor de Palestijnen overbleef. Dat is wat de Palestijnen nu bereid zijn te accepteren. Een enorm verlies vergeleken bij hun oorspronkelijk grondgebied. Dat zijn de feiten. Het doet niets af aan of de Palestijnen fouten hebben gemaakt of de joden. Het grootste verlies is aan de kant van de Palestijnen. Het grondgebied voor de joden is in de loop der jaren alleen maar aangegroeid.
Daarom zijn de huidige concessie van de Palestijnen helemaal opvallend.
En nog even terugkomend op dat Transjordanie, het was en is voor iedereen in de internationale gemeenschap duidelijk dat de Palestijnen die in Palestina zijn geboren zich Palestijnen voelen en geen (Trans)Jordaniers, net zomin als Israeli’s zich Ugandezen voelen.
Jordanie was deel van het mandaatgebied Palestina. Het onderscheid tussen Jordaniers en Palestijnen is daarmee volkomen kunstmatig. Dezelfde taal, cultuur, ethniciteit en godsdienst.
Daarom heette Jordanie ook eerst Transjordanie; het deel van Palestina aan de andere kant van de Jordaan-rivier.
In de woorden van de Palestijnse leider Zoehair Mohsen:
“In feite bestaat er geen Palestijns volk.
Tussen Jordaniër, Palestijnen, Syriër en Libanese zijn er geen verschillen. Wij maken deel uit van een volk, de Arabische natie.
Alleen maar om politieke redenen onderschrijven wij zorgvuldig onze Palestijnse identiteit. Ja, het bestaan van een aparte Palestijnse identiteit is er alleen om tactische redenen. De stichting van een Palestijnse staat is een nieuw middel in de strijd tegen Israel.”
Kijk, daarom ben ik zo blij dat we hier vrijelijk kunnen discussieren en misverstanden uit de weg kunnen ruimen. Want met bovengenoemde standpunten bewijst u mijn stelling die het begin van deze discussie markeerde: dat de Likoed van Netanyahu alleen maar ‘no’s’ heeft in antwoord vredesonderhandelingen met de Palestijnen. In tegenstelling tot de hele internationale gemeenschap ontkent deze partij het bestaan van het Palestijnse volk en hun land Palestina. Want met wie zou je dan nog vrede willen sluiten? Met wie zou je dan nog willen praten? Aan wie zou je nog concessies willen doen? Waarvoor zou je nog een vredesplan willen opstellen? De Likoed sluit de ogen voor een werkelijkheid die de partij niet zint. Die werkelijkheid bestaat uit miljoenen mensen.
Nog twee kleinigheden. Hierbij de originele plattegrond voor het plan van deling van het VN mandaat Palestina uit 1947. Zoals u kunt zien bestond er een afzonderlijk mandaat Palestina, los van Transjordanie. Ontkenning hiervan is het verdraaien van historische feiten.
Vraag elke Palestijn wie hij is en hij zegt: Palestijn. Door het Syrische bewind gesteunde individuen zijn niet representatief.
U weet heus ook wel dat het oorspronkelijke mandaat inclusief Jordanie was.
Het lukt mij niet om het plaatje te plaatsen, maar het is te vinden op:
http://www.likud.nl/historie.html
En van die staat moet u eens omdraaien.
Zelfs terwijl er geen Palestijns volk bestaat, is Netanjahoe bereid tot een Palestijnse staat!
Geweldig toch?
De originele kaart van de VN uit 1947 toont precies aan waar de grenzen van Palestina liepen (zie die nogmaals in mijn reactie van 22 juni). (Trans) Jordanie stond daar dus los van.
Het ontkennen van het bestaan van een Palestijns volk is niet alleen historisch onjuist, maar ook uitermate pijnlijk voor Palestijnen als volk en voor Palestijnen als individuen. En er is juist geen ander volk dan het joodse, die dat zou moeten begrijpen. Ikzelf ben ronduit voor het voortbestaan van de staat Israel en heb er geen enkele moeite mee dat hardop te verkondigen. Daarbij teken ik wel aan dat ik tegen de bezetting ben van Palestijns gebied. Zolang uw kant volk en land ontkent, vrees ik het ergste voor onderhandelingen over vrede.
Dank voor uw steun aan het voortbestaan aan Israel.
We herhalen, Israel en de Likoed zijn bereid over een Palestijnse staat te onderhandelen. De Palestijnen – al twee jaar – zijn dat niet.
En u weet ook wel dat het mandaatgebied Palestina in 1922 is gecreeerd, niet in 1947, dus de kaart van 1922 is de juiste.
Ik ben blij dat u nu ook stelt dat er een apart mandaat Palestina is ingesteld na WOI, dan zijn we het daar in ieder geval nu over eens. De kaart die ik toonde is een originele van de VN uit 1947 over het delingsplan van het eerder ingestelde mandaat Palestina. Het lijkt me niet dat de Likoed aan de echtheid van de door de VN zelf opgestelde kaart hoeft te twijfelen.
Nogmaals, in het originele mandaat in 1922 omvatte Palestina wat nu Israel, Jordanie, Gaza en Westbank is. Dat weet u ook wel.
Voor degenen die het niet weten is er wikipedia:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Mandaatgebied_Palestina
Een zeer verhelderende discussie. Ik weet weer waarom ik geen Likoed stem…
Lieden die na 17 posts het punt nóg steeds niet vatten, horen niet aan de rode knop te zitten.